Poniżej tłumaczenie ciekawego artykułu z gazety "Krasnaja Zwiezda" z moimi komentarzami:
W jaki sposób ulepsza się broń i wyposażenie rosyjskich przeciwlotniczych sił rakietowych oraz rozwija nowe rodzaje broni i sprzętu?
W jaki sposób kompleksy krótkiego, średniego i dalekiego zasięgu uzupełniają się wzajemnie i które z nich można słusznie nazwać „zabójcami pocisków samosterujących”?
Gdzie szkoleni są oficerowie sił rakietowych przeciwlotniczych i jak wykorzystywane są doświadczenia zdobyte w Syrii?
Na te i inne pytania „Czerwonej Gwiazdy” odpowiada zastępca szefa sił rakietowych przeciwlotniczych Sił Powietrznych, pułkownik Jurij Murawkin.
"Witaź zabójca BGM-109 Tomahawk i innych rakiet manewrujących
Juriju Anatolewiczu na niedawnym Międzynarodowym Forum Wojskowo-Technicznym „Army-2019” , zaprezentowano nowy system rakiet przeciwlotniczych S-350 „Witaź”. Co to jest za broń, do czego jest przeznaczony, jakie zadania może wykonywać?
- Tak, rzeczywiście, w maju 2019 r. Zakończyliśmy testy państwowe systemu rakiet przeciwlotniczych Witaź S-350, a obecnie przygotowujemy się do jego masowej produkcji.
Rozwój kompleksu rozpoczął się w 2010 r. Jako środek bojowy, mający zastąpić systemy rakiet przeciwlotniczych średniego zasięgu S-300PS, które do tego czasu były używane przez Armię Rosji. Ich służba twa jednak już przez ponad dwadzieścia lat.
Obecnie siły rakietowe Przeciwlotniczych Sił Powietrznych i Kosmicznych przygotowują się do przyjęcia nowoczesnego modelu przeciwlotniczej broni rakietowej, który słusznie można nazwać „zabójcą pocisków samosterujących”. Dzięki nowemu i kompaktowemu przeciwlotniczemu pociskowi kierowanemu, kompleks „Witaż” ma możliwości bojowe trzy razy większe niż S-300 i S-400.Jego cechy konstrukcyjne umożliwiają odparcie wrogich ataków z powietrza ze wszystkich kierunków jednocześnie.
- A gdzie w pierwszej kolejności pojawią się „pociski zabójców rakiet manewrujących”?
- Zgodnie z opisanymi przeze mnie charakterystykami bojowymi kompleksu S-350, będzie on przede wszystkim wykorzystywany do uzbrajania pułków rakiet obrony powietrznej na obszarach nadmorskich i przygranicznych, co w połączeniu z wysoką mobilnością pozwoli szybko i sprawnie wykonywać zadania bojowe zgodnie z przeznaczeniem.
- A jak zorganizowane jest przekwalifikowanie personelu dla tych nowych technologii wojskowych?
- Pod względem organizacyjnym nie ma nic nowego. Obecnie w ośrodku szkoleniowym sił przeciwlotniczych w regionie Leningradu przygotowywane są odpowiednie bazy szkoleniowe i materiałowe, a w przedsiębiorstwach przemysłowych kadra nauczycielska szkół oficerskich jest szkolona w odpowiednich dziedzinach wiedzy.
Od 2020 r. Pierwszy pułk rakiet przeciwlotniczych zostanie przezbrojony na kompleksy S-350 „Witaź”.
Pancyr-SM pogromca rojów bojowych dronów i rakiet
Na forum publicznym zaprezentowano także najnowszy kompleks artyleryjsko- rakietowy „Pancyr-SM”, który jest nadal testowany. Panie Pułkowniku proszę nam powiedzieć, co jest w nim nowego i o ile jest on lepszy niż kompleks, który jest obecnie w użyciu?
- Dostępny obecnie kompleks Pancyr-S w pełni spełnia nowoczesne wymagania pola walki. Jednocześnie system ten ma ogromny potencjał modernizacyjny i jest stale aktualizowany w celu uwzględnienia nowych zagrożeń.
Obecnie twórcy kompleksu Pancyr-S doprowadzili go do czołowych pozycji w systemach obrony powietrznej krótkiego zasięgu nie tylko w Rosji, ale na całym świecie.
Tylko w ciągu ostatniego półtora roku kompleks był w stanie skutecznie (w Syrii) radzić sobie z artyleryjskimi rakietami 122 mm typu Grad, małymi samolotami bezzałogowymi i quadkopterami.
Walka z rakietami manewrującymi, sterowanymi z oddali bezpilotowcami i samolotami bojowymi przeciwnika już od dawna nie jest novum dla Pancyra (Syria, Libia).
Jednak wszystko ma swój limit i patrząc w przyszłość, widzimy dokonania przeciwników.
Naddźwiękowe pociski cruise, roje atakujących bezpilotowców, masowe użycie różnych precyzyjnych broni.
Walka powietrzna przyszłości, zwłaszcza na ostatniej rubieży obrony, nie będzie już pojedynkiem załogi rakiet przeciwlotniczych i pilotem myśliwca czy taktycznego samolotu uderzeniowego. To będzie walka z maszynami - inteligentnymi, precyzyjnymi, działającymi jako część dużych grup, na wszystkich wysokościach, na wysokich prędkościach, często hipersonicznych .
I właśnie dla takich bitew przeciwlotniczych przyszłości powstaje kompleks Pancyr-SM.
Nowy kompleks otrzyma całkowicie nowe środki rozpoznania radarowego i kierowania pociskami. Wyposażony będzie w szybkie narzędzia obliczeniowe, nowe rakietowe pociski przeciwlotnicze z większym zasięgiem ognia i zwiększoną mocą głowicy. Najważniejsze jednak są elementy sztucznej inteligencji, które pozwolą nie tylko przetrwać w najtrudniejszych warunkach walki z przyszłym wrogiem powietrznym, ale także wyjść z nich zwycięsko.
Northrop Grumman X-47B bezpilotowy samolot uderzeniowy USA
System rakiet przeciwlotniczych S-400 jest dziś główną siłą uderzeniową przeciwlotniczych sił rakietowych Rosji.
- Juriju Anatoleviczu, jeśli mówimy o systemach dalekiego zasięgu, w ostatnich latach jednostki obrony powietrznej aktywnie nabywają system S-400. Jak się zarekomendowały?
- Krótko mówiąc, dziś S-400 Triumf jest główną siłą uderzeniową przeciwlotniczych sił rakietowych w ramach Sił Powietrznych. Wysoka sprawność tego kompleksu była wielokrotnie potwierdzana pod okiem rosyjskiego Ministerstwa Obrony przy strzelaniu na żywo do różnych typów celów, które z reguły w swoich charakterystykach technicznych przewyższają ataki powietrzne potencjalnego wroga.
S-400 wykonują swoją służbę od regionu polarnego do najbardziej wysuniętych na południe granic, od Sewastopola i Kaliningradu do Pietropawłowska-Kamczackiego. I wszędzie on potwierdził się jako wiarygodny model broni, w pełni rozwiązując pełen zakres przydzielonych mu zadań.
Jest to unikalny kompleks, który łączy możliwości systemu obrony powietrznej dalekiego zasięgu i niestrategicznej obrony przeciwrakietowej. Jest równie skuteczny w trafianiu celów powietrznych w zasięgu ponad 350 km, jak również w pociski balistyczne wystrzeliwane z zakrytych stanowisk.
- Jak zorganizowany jest dalszy rozwój kompleksu S-400 przez wojsko podczas szkolenia bojowego? Jak personel wojskowy może zdobyć praktyczne doświadczenie w czasie pokoju?
- Kompleks S-400 jest używany w przeciwlotniczych siłach rakietowych od 2007 r., a jego rozwój w wojsku, a także szkolenia bojowe, od dawna są planowane i koordynowane.
Po pierwsze, oficerowie specjaliści służący na kompleksie S-400 Triumf są szkoleni w Jarosławskiej Wyższej Szkole Obrony Powietrznej.
Po drugie, dowódcy z poziomu dowódcy dywizjonu i wyżej, są szkoleni w Akademii Wojskowej Obrony Kosmicznej w Twerze.
Po trzecie, pododdziały bojowe pułków, które są przezbrajane w S-400, niezależnie od ich profilu i poziomu wyszkolenia, są dodatkowo doszkalane sprawdzane i zgrywane w Centrum Szkoleniowym Sił Rakiet Przeciwlotniczych w Leningradskiej Obłasti.
Po czwarte, młodzi poborowi służby zasadniczej są szkoleni albo w ośrodkach szkoleniowych dla młodszych specjalistów (jeśli specjalizacja jest związana z niezbędną potrzebą uzyskania różnego rodzaju certyfikatów i dopuszczeń), albo bezpośrednio w jednostce wojskowej na oddzielnym etapie szkolenia, zgodnie ze specjalnym programem.
Te cztery warunki są niezbędną podstawą skutecznego codziennego szkolenia bojowego, które w pułku rakiet przeciwlotniczych prowadzone jest zgodnie z Kursem Szkolenia Bojowego Dowództwa Obrony Samolotów i którego główną treścią są ćwiczenia praktyczne oraz szkolenie pododdziałów na sprzęcie, a jego ukoronowaniem są ćwiczenia taktyczne z strzelaniem bojowym na żywo na poligonach Aszuluk i Telemba.
.
Na poligonach pododdziały bojowe , w tym kompleksy S-400, nie tylko demonstrują umiejętności praktyczne nabyte podczas szkolenia bojowego w miejscach stałej dyslokacji, ale także zdają egzaminy na dojrzałość i zdolność do samodzielnego wykonywania zadań bojowych na współczesnym polu walki przeciwlotniczej.
Marsze w trudnych warunkach lądowych i odpieranie ataków dywersantów, sabotażystów i grup rozpoznawczych przeciwnika, odpieranie ataków powietrznych wroga, rozpoznanego przez własne lotnictwo bojowe , prowadzenie ostrzału bojowego celów powietrznych z wystrzeliwaniem kierowanych pocisków przeciwlotniczych - wszystko to stanowi integralną część ćwiczeń taktycznych na poligonie.
Na przykład pułk S-400 musi zniszczyć cele imitujące cele aerodynamiczne, cele balistyczne i symulatory pocisków samosterujących w ograniczonym czasie. Często sytuacja docelowa jest jeszcze bardziej skomplikowana, a trend ten rozwija się z roku na rok.
- Jak realizowana jest zasada rywalizacji podczas szkolenia, które jednostki rakietowe przeciwlotnicze należą dziś do liderów obrony przeciwlotniczej?
- W zimowym okresie treningów w 2019 r. najlepsze okazały się pułki rakiet przeciwlotniczych moskiewskiego zgrupowania obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej pod dowództwem generała porucznika Andrieja Demina.
Oczywiście ważnym aspektem treningu bojowego są różnego rodzaju zawody i przedsięwzięcia, z których najważniejszym jest rywalizacja w szkoleniu polowym wśród pododdziałów bojowych - „Klucze do nieba”. W ciągu ostatnich trzech lat zawody te stały się lokomotywą wszystkich szkoleń bojowych sił rakietowych przeciwlotniczych. Nasi żołnierze czekają na niego, szykują się do niego i chcą w nim wygrać.
W 2019 roku zwycięzcami tego konkursu byli: wśród pododdziałów wyposażonych w S-400 - pułk rakiet przeciwlotniczych z Petersburskiego Zgrupowania Sił Powietrznych i Obrony Powietrznej, wśród pododdziałow „Pancyr-S” - pododdziały Jekaterynburskiego Zgrupowania Sił Powietrznych i Obrony Powietrznej.
Wracając do poprzedniego pytania, zauważę, że wszystkie wspomniane przeze mnie szkolenia w zakresie walki są źródłem praktycznych doświadczeń w czasie pokoju.
- Juruju Anatolewiczu, proszę wyjaśnić, dlaczego potrzebujemy kompleksów krótkiego, średniego i długiego zasięgu, tak różniących się cechami? Czy mogą one pracować wspólnie i wykonać jedno zadanie w odpieraniu ataku lotniczego?
- Od momentu powstania w 1956 r. Siły Rakiet Przeciwlotniczych posiadały one kilka rodzajów rakiet przeciwlotniczych (S-25, S-200, S-75, S-125) i uniwersalne (C-300). Jednak ewolucja ataku lotniczego zmusza nas do stworzenia co najmniej dwóch niezależnych i wyspecjalizowanych obszarów rozwoju systemów rakiet przeciwlotniczych, a mianowicie: rakiet przeciwlotniczych krótkiego zasięgu - („Pantcyr-S”) i rakiet przeciwlotniczych średniego zasięgu (dalekiego zasięgu) S-350, C-400).
Jaka jest tego przyczyna?
Dotychczasowe doświadczenia lokalnych wojen i konfliktów zbrojnych pokazują, że spośród wszystkich broni powietrznych, które mogą hipotetycznie wkroczyć w strefę zniszczenia rakiet przeciwlotniczych (od Pancyr do S-400), ponad 80% to broń o wysokiej precyzji, która w porównaniu z samolotem bojowym jest o dwa lub więcej rzędów wielkości tańsza, co oznacza, że liczby w jakich są zamawiane są większe o dwa lub więcej niż samolotów bojowych.
Techniczne środku napadu powietrznego nie podlegają tak zwanemu czynnikowi ludzkiemu i trafiają w obiekt przewidziany do oddziaływania dokładnie zgodnie z programem. Nie mają w przeciwieństwie do pilota żadnych ograniczeń dotyczących prędkości, wysokości i przeciążenia. Nie mają wątpliwości, refleksji i zasad moralnych.
Taki cel może zostać tylko zniszczony i nie można go przymusić do nie wykonania zadania.
Właśnie dlatego pojawiła się potrzeba punktowej a nie obszarowej osłony przeciwlotniczej jak największej liczby obiektów przed jak największą liczbą środków technicznego napadu powietrznego (STNP), jak to robi kompleks Pancyr. Kompleks S-400 zajmuje się zmniejszeniem efektywności użycia STNP i zwalczaniem jej nosicieli (w okresie przed ich uruchomieniem – zrzuceniem -wystrzeleniem). .
Również S-400 przypisano główną rolę w walce z rakietami balistycznymi.
I to skomplikowane zadanie jest rozwiązywane w naszym kraju przez stworzenie mieszanych pułków rakiet przeciwlotniczych, które obejmują zarówno kompleksy S-400, jak i Pancy-S, pod jedną kontrolą ze stanowiska dowodzenia pułku, z jednolitą odpowiedzialnością za ich użycie.
Jednocześnie, zdając sobie sprawę, że dziś i w przewidywalnej przyszłości, granice między sferą powietrzną i przestrzenią kosmiczną są wymazywane, a wróg powietrzny stopniowo staje się kosmiczny, stąd przemysł rosyjski jest na końcówce tworzenia i uruchomienia systemu rakiet przeciwlotniczych S-500 Prometeusz.
Wojna powietrzna przyszłości, zwłaszcza na ostatniej linii obrony, nie będzie już pojedynkiem załogi rakiet przeciwlotniczych i pilotem myśliwca czy samolotu taktycznego , ale walką z maszynami - inteligentnymi, precyzyjnymi, działającymi jako część dużych grup, w całym zakresie wysokości,
Prędkości , często przy prędkościach hipersonicznych
- Które szkoły wojskowe szkolą oficerów dla sił przeciwlotniczych? W jakim stopniu baza edukacyjna i materialna uniwersytetów i ośrodków szkoleniowych spełnia współczesne wymagania dotyczące profesjonalnego poziomu wykształcenia młodych oficerów wysyłanych do służby wojskowej w jednostkach i jednostkach obrony powietrznej?
- Oficerowie rakietowi otrzymują wyższe wykształcenie w Jarosławskiej Wyższej Wojskowej Szkole Obrony Powietrznej, a zwiększają je i otrzymują wyższe wykształcenie wojskowe w Wojskowej Akademii Obrony Kosmicznej im. Marszałka Związku Radzieckiego Giorgija Żukowa w Twerze.
Zwracamy należytą uwagę na bazę edukacyjną i materialną tych uniwersytetów i wyposażamy je we wszystkie niezbędne elementy, w tym prawdziwe próbki kompleksów S-400 i Pancyr.
Wszyscy oficerowie, którzy przychodzą do wojska, są weryfikowanie i zarówno pod względem postępowania moralnego, jak i pod względem poziomu wyszkolenia zawodowego.
- W jaki sposób doświadczenia zdobyte w Syrii wykorzystywane są w szkoleniu oficerów?
- Oczywiście, każde doświadczenie użycia bojowego jest dla nas ważne i cenne, i jest podsumowane oraz wdrożone do codziennej praktyki na wszystkich poziomach, zarówno w procesie edukacyjnym uniwersytetów, jak i w szkoleniach bojowych w miejscach stałego rozmieszczenia.
Podkreślam, że to doświadczenie jest nie tylko przekazywane przez oficerów szkolących, ale przede wszystkim jest osobiście zdobywane przez nich samych, podczas misji w Syryjskiej Republice Arabskiej. Jest to bezcenne doświadczenie, które leży u podstaw zaleceń metodologicznych, a także zaleceń taktyczno-technicznych w zakresie modernizacji już istniejących i tworzonych nowych rodzajów rakiet przeciwlotniczych. (Przekładając z wojskowej nowomowy: rosyjskie pododdziały przeciwlotnicze zdobywają doświadczenie w Syrii podczas nalotów i działań lotnictwa USA, Izraela, Wielkiej Brytanii i Francji, studiują ich taktykę, techniczne charakterystyki i następnie ćwiczą owe sytuacje oraz omawiają je w procesie szkoleniowym w Rosji, przemysł zaś dostaje wskazówki z tego swoistego „pola boju” pod katem modernizacji systemów OPL i budowy nowych).
